Die volgende oggend sit ons die rit voort in die rigting van Kimberley. Ons laaste oorbly op hierdie reis sal vanaand by die Mokala ('kameeldoringboom' in Sotho) Nasionale Park wees. Dis ons enigste oorbly in 'n nasionale park en ek sien uit daarna om wild te kyk. Ons is nie daar bespreek nie, maar dis 'n Dinsdag buite seisoen, so daar behoort plek te wees.
Gedurende ons reis het ek 'n punt daarvan gemaak om 'n draai deur elke dorpie te ry en rond te kyk. Sommige dorpies lyk nie te sleg nie en floreer selfs, byvoorbeeld Victoria Wes, Richmond, De Wildt en die plekke op die R62. Maar ander dorpe soos Strydenburg is nie ver van 'n spookdorp word nie, en Hopetown kan mens sien kry swaar. Om in die Karoo te bly kos hare op jou tande.
Na 'n rits oponthoude veroorsaak deur padwerke draai ons af vir die laaste twintig kilometer Mokala toe. Die pad is erg sinkplaat en die vordering is stadig. Net voor vyf kom ons by die hek aan waar 'n glimlaggende jong amptenaar ons welkom heet. Het Meneer en Mevrou 'n bespreking? Nee, sê ons, maar ons sien uit om hier te kamp. Hy spring op sy radio en vra vooruit of daar kampplek is. Nee, kom die kortaf antwoord. Ons is vir 'n oomblik uitgeboul, en verneem toe of daar huisies beskikbaar is. Nog net een, sê die stem oor die radio. Teësinnig laat ons weet ons vat hom, want dit meen nou ons laaste nag van slaap in ons snoesige tent is daarmee heen.
Die huisie is gemaklik en die standaard soos mens verwag by 'n SANParks kampplek - prakties en netjies maar effe sonder karakter. Dis digby 'n watergat, en ons eet aandete buite terwyl ons vir diere uitkyk.
Die volgende oggend vroeg ry ons 'n draai deur die wildtuin voor ons die laaste skof Johannesburg toe aanpak. Dis reënerig maar ons sien verbasend baie wild, tot 'n renoster wat haastig deur die bosse stap en 'n troppie zebras in alle rigtings laat spaander. Die veld is voortreflik mooi en welig, en die watergate is almal vol.
Kimberley kom en gaan, an daarna volg die dorpies mekaar ritmies op, wat die tyd gou laat verbygaan. Rondom Bothaville oes boere hard aan die geil mielielande wat van horison tot horison strek. Rye trokke staan by die graansuiers en wat om hul vragte af te laai. Dit gaan goed in die Wes-Vrystaat.
So om en by vier-uur ry ons by ons straat in. Adeline herinner my vir die hoeveelste keer dat die Landrover te hoog is vir die garage. Ons stop, en sommer dadelik tree ek 'n paar verbygangers aan om my te help om die dakrak met die tent op af te lig en in die garage te sit. Ses mense kry dit net-net reg. Hierdie gedoente is swaar!
In die garage druk ons vir die laaste keer die ons die Bundutop se "op" knoppie om hom oop te maak. Ek voel skoon lus om nog een keer in hom te slaap, so lekker was die afgelope drie weke. Ek kamp al veertig jaar lank, maar hierdie was die lekkerste tentvakansie ooit.
Ons maak weer so.
No comments:
Post a Comment